Column week 44-2025

Arno Walraven en Harrie Maessen. Twee echte Häörder mannen zullen op toerbeurt iedere week een column schrijven op deze website. Iets over de actualiteit in de wereld, in Horn. Iets over wat ze bezig houdt. Een frisse kijk in de toekomst of een grijze blik naar het verleden. Het kan allemaal voorbij komen. Ik geef ze hier de vrije hand om hun verhaal te doen en wens u veel leesplezier.

Arno Walraven.JPG
Arno Walraven

Slók

We gingen in Beegden naar de kapper. Aangezien hij doof was, schreef ik op een briefje: Niet te kort. Zonder resultaat, hij kende maar één model, coupe ravage. Je vader heeft gezegd: kort! De kappersvrouw had een tabaks- en snoepwinkeltje. Ze kwam tijdens het knippen wel eens met een negerzoen aanzetten die ze zojuist per ongeluk ingedeukt had. Als ik naar huis ging, kocht ik een Mekka, chocola met hazelnoten en rozijnen. De reep was verpakt in een blauwe wikkel met gouden letters erop. Als  oma bij ons logeerde kregen we voor het slapen gaan een pepermuntje. King, Kwaliteit In Niets Geëvenaard. Op zondag mentos. Veel van het oude snoepgoed is nagenoeg verdwenen. Ananaspuntjes, pindarotsjes, sinaasappelschijfjes, zoethout, hazelnootbollen, Haagse Hopjes, noga, kattentongen, suikerpapier, Jersey eclairs, toverballen. Bij Jamin viel je met de kont in de boterbabbelaars, een waar Eldorado, Schlaraffenland, Luilekkerland. Kaneelkussentjes, winegums, groentjes of griotten. Verrukkelijk. Een reep Bros, Jacques of Tjoklat was een delicatesse. Als moeder op Mars trakteerde verdeelde ze die in drie partjes, het moest immers iets speciaals blijven. Nu eet ik een hele Mars in mijn eentje op tijdens een voetbalwedstrijd. Soms was er Nuts, Treets, Bounty. Die kocht ik pas nog, ik ben gek op kokos. Op mijn verjaardag kreeg ik een zak toffees mee, voor ieder klasgenootje een. Bij Frans van Chris kochten we gemalen zout, en kauwgum: bazooka of stimorol. Soms een rol Italiano of Rang. We maakten klitswater, sjuumke trèkke. Toen ik eens een briefje van vijfentwintig gulden vond in de oude Hema op de Steenweg kreeg ik van de directeur, mijn latere buurman Alphons Link, een zak Engelse drop. Ik was de koning te rijk. Mijn moeder was dol op Ringers’ kersenbonbons. Bonbon betekent twee keer goed.  Ook had ze graag Van Dungens rumbonen, op de doos een afbeelding van een Jamaicaan naast een volgepakte pakezel. Ik sta versteld van mijn toenmalige waarneming én mijn huidige geheugen. Drop kwam uit Breda. Je kunt de Faam-fabriek nog zien liggen als je met de trein de stad inrijdt. Zoete drop, zoute drop, lakritz, salmiak, klitsreme. Klarop. De uitdrukking Aller ogen gericht op Kwatta komt van het gelijknamige chocolademerk. In Breda wordt kwatta nog steeds gebruikt als men chocolade bedoelt. Ik koop wel eens Lonka-toffees op de markt. Niet te vaak, want ik eet ze achter mekaar op en dat is niet goed. Niet voor het gebit en ook niet voor de “slanke” lijn. Een echte fijnproever moet zeker een bezoek brengen aan Marie-Annes snoepwinkeltje in Posterholt. Sjlòk, babbeltjes, lekkertjes te over. Voor liefhebbers een absolute must. Voor jonge, maar ook voor ouwe snoeperds. De snoeppot is bij ons altijd gevuld. Als ik mijn ommetjes loop, heb ik steevast karamels en chocotoffees in mijn zak. Of zure Napoleons voor scheve gezichten, maar ook zuurtjes om te zoebele. Wat ik er vanaf loop snoep ik er dus weer bij. Ik geloof dat men dat budgettair neutraal noemt.

 

Arno Walraven, 2 november 2025