Column week 36-2024

Mit väöl geveul- kieke en veule

Soms heb je geluk. Zoals ik vorige week. Ik mocht met mijn dochters mee naar Mestreech. We gingen vroeg. Om daar in een van de vele horecagelegenheden een ontbijt te verorberen. Dan zit je daar lekker in alle vroegte buiten te genieten van het eten, van het gezelschap en van het mensen bekijken. Maar, er is altijd een ‘maar’: we gaan winkelen. Niet boodschappen doen. Niet naar die grote Maastrichtse weekmarkt, waar je een lekkere roodbaars of scholfilet kan uitzoeken bij een van de vele viskramen. Niet naar de kaasboer, die de heerlijkste kazen uit heel Europa aanbiedt. En ook niet naar de Bananenboxer( …en nog een, en nog een…) waar ik me kan verlekkeren aan de groente en het fruit, dat ik zelf jaren mocht verkopen. Nee, we gaan winkelen. Winkelen is boodschappen doen als je niks nodig hebt. Bij winkelen loop je een winkel binnen en dan kijk je en voel(!) je aan de uitgestalde producten. Maar je koopt niks. Je kijkt en voelt. En voelt en kijkt. En je past. Dit staat leuk! Nee, we kijken toch even verder. Straks misschien even teruggaan om nog eens te passen? Als het past en het staat leuk dan is het toch goed!? Dan koop je het toch? Nee, zo werkt winkelen niet. En er zijn heel veel winkels in Mestreech. Heel veel. Ontzettend veel. En overal kun je kijken en voelen. En voelen en kijken. En passen. Ik heb altijd aan dat voelen een hekel gehad. Zeker toen ik de winkel nog had. Onze producten konden daar helemaal niet tegen. Nee, van dat gevoel krijg ik geen goed gevoel. Bij ons thuis werd niet vaak gewinkeld. Er kwam een keer in de paar maanden een handelsreiziger aan de deur. Een marskramer. Met twee grote koffers. Vol met god weet wat. Hij legde de koffers op tafel en opende ze. Handdoeken, hemden, onderbroeken, bretels, sokken, nylon kousen, allerlei poetsgerei, zakdoeken: de hele santenkraam in twee koffers. Een hele Winkel-van-Sinkel in twee koffers. ( Daar was toch zo’n liedje van:…’in de winkel van Sinkel is alles te koop: hoeden en petten en dames-korsetten’..) Mijn moeder hoefde niet vaak naar de stad om te winkelen. Die marskramer had alles wat haar hartje begeerde. En later kocht zij kleren van de ‘Goldner Schnitt’. Hier kon je al online bestellen voordat internet was uitgevonden. Met de telefoon-line. Uit een catalogus: foto’s kijken en dan bestellen. Een pre-internetwinkel.(het bedrijf bestaat nog steeds, nu als echte online shop). Mijn moeder ging een keer per drie maanden naar Roermond, schat ik. Alleen in november ging ze soms wel twee keer per week. Dat begreep ik niet. Alweer? Later snapte ik het wel, ze ging zo vaak, omdat het bijna Sinterklaas was. In Maastricht schijnt het altijd vlak voor Sinterklaas te zijn. Zo druk. Ik word het winkelen langzaam beu. Hoe lang nog? Dan mag ik gaan! Ik mag mijn eigen weg zoeken. Dit is ongeveer een kwartier, nadat we begonnen zijn met winkelen. Was het echt maar een kwartiertje? Het lijkt een halve dag.. Als ik mijn vrijheid terug heb loop ik meteen naar de Dominicaner kerk. De boekenwinkel kerk. Vlak bij het Vrijthof. Een verademing. Een heerlijke boekenwinkel. Duizenden boektitels. Hier kan ik mijn gang gaan. Eigenlijk heb ik geen boek nodig. Ik heb er nog twee van de bieb liggen. Ook van de boekenmarkt van vorig jaar liggen nog een paar titels op me te wachten. Toch maar even rondneuzen. Kijk: prachtige omslag, mooie kaft! Even voelen. Kijken en voelen. Voelen en kijken… Oeps!

Eine sjoeane zunjig gewinstj, en begin zonger geveul mit ein good geveul aan de noew waek!

Harrie, zunjig 1 september 2024