Column week 23-2025

Kanarie en Picasso

Met een groepje mensen zijn we onlangs begonnen met het innemen en sorteren van boeken voor de tweejaarlijkse boekenmarkt, die medio oktober weer in de kerk gehouden wordt. Je krijgt zo van alles in handen: romans, thrillers, boeken met mooie foto’s van fauna en flora, flutromannetjes, encyclopedieën (wie gebruikt die nog?), goede literatuur, (te) oude strips en niet te vergeten: boeken  over kunst. Kunstboeken met prachtige foto’s. Zo kreeg ik een boek in handen over Picasso, waarin zijn hele leven en al zijn werken beschreven staan. Dan ga je weer vanzelf terug in de tijd. Mijn tweede spreekbeurt ooit ging over deze kunstenaar. Hoe de spreekbeurt verliep weet ik niet meer. Mijn allereerste spreekbeurt kan ik me wel nog goed herinneren, dat was in de brugklas. Weken van tevoren sliep ik al slecht. Logisch, want ik zou moeten gaan spreken voor een hele groep: verschrikkelijk! Je kreeg het advies om het onderwerp dichtbij huis te zoeken. Je moest iets kiezen dat dicht bij je stond. De titel van de spreekbeurt werd daarom: de Kanarie. Ja, kanaries hadden we thuis, een hele volière vol. Samen met kwartels, putters en zebravinken. Mijn vader was een fervent lid van vogelvereniging “de Sijs”, vandaar. Er is zelfs ooit een ‘wereldtentoonstelling voor kanaries’ gehouden in Horn(!).Maar ik dwaal af. Die spreekbeurt ging best goed, totdat de klasgenoten vragen mochten stellen. De eerste vraag luidde: - hoe kun je het verschil zien tussen een mannetje en een vrouwtje?- Daar stond ik dan met een rooie kop en een mond vol tanden. Ik durfde niks meer te zeggen. Mijn toehoorders hadden echter de grootste lol. Toch nog een voldoende gehaald. Picasso was mijn held. Alles wat hij maakte vond ik geweldig. Het meeste nu nog steeds. Picasso was mijn held. Ook omdat hij op dezelfde dag verjaardag vierde als ik. Toen ik een jaar of tien geleden in Madrid was, moest ik natuurlijk het museum Reina Sofia bezoeken, waar “Guernica”, één van zijn meesterwerken, hangt. Guernica is een plaatsje in Spanje, dat tijdens de Spaanse burgeroorlog volledig gebombardeerd is. Met dit schilderij beeldde Picasso het leed van die verschrikkelijke oorlog uit. Ik stond met kippenvel dit stuk te bekijken: Je huilt mee met de moeder, die haar gestorven kind in haar armen houdt. Je hoort de schreeuw van het stervende paard. Het leed druipt van het doek af. Nu weer zeer actueel, helaas. Picasso kom hier je in de buurt geregeld tegen: tijdens de TEFAF in maart te Maastricht werd zijn schilderij “Les Dormeurs” verhandeld voor zo’n 50 miljoen euro. In Nunhem hangt aan een gevel een “Stier van Picasso”. Van alleen een zadel en een stuur gemaakt. De kracht van de eenvoud. (Die moet je maar eens googelen!) En in Heel is een atelier van Daelzicht genaamd ‘Pikas-zo’. Hier worden de kunstwerkjes van de cliënten verkocht. Iets verder van huis, in Duckstad woont een kunstschilder. Zijn naam is Piet Kasso. Bij mij in huis hangt uiteraard ook een Picasso: “les deux saltimbanques (Arlequin et sa compagne)”. Niet de originele, natuurlijk. Nee, een echte Picasso is aan mij niet besteed. Zelfs geen Citroën Picasso. Misschien wél een 2^e hands.

Väör ederein eine sjoeane Pinkstere gewinstj! (waat viere wae den ouch alweer?)

Harrie, zunjig 8 juni 2025