Column week 03-2025
Harrie Maessen en Arno Walraven. Twee echte Häörder mannen zullen op toerbeurt iedere week een column schrijven op deze website. Iets over de actualiteit in de wereld, in Horn. Iets over wat ze bezig houdt. Een frisse kijk in de toekomst of een grijze blik naar het verleden. Het kan allemaal voorbij komen. Ik geef ze hier de vrije hand om hun verhaal te doen en wens u veel leesplezier.
 |
| Harrie Maessen |
Grensgeval
Afgelopen week was het in het nieuws: er zijn weer minder cafés in Limburg. Nederlands Limburg welteverstaan. Of dit ook aan de andere kant van de grens het geval is, weet ik niet. In België gaat men ‘op café’ en ‘op restaurant’. Daar gaat men nog zeer regelmatig naar de kroeg, zoals dat hier vroeger ook veel gebeurde. Toen ging je hier naar het café als je iemand wilde treffen, om er samen eentje te drinken. Nu moet je eerst een paar vrienden vragen om mee te gaan, anders zit je (bijna) alleen. (Ofschoon aan de bar zitten altijd tot opmerkelijke, onverwachte gesprekken leidt.) In Bels is men gelukkig nog niet zo ver. We wandelen geregeld rondom Haler en dan kom je al gauw aan de andere kant van de grens terecht. Wij zoeken de grens op. Laatst belandden we in Molenbeersel. Vroeg in de middag hadden we al een flink stuk gelopen en dus behoefte aan een tas koffie mit get d’r biej. Een kroeg was daar al gauw gevonden. Je doet de deur open en het zit helemaal vol! En niet met eters zoals aan onze kant van de grens (‘oppen Hollenjer’, zeggen de Belgen). Nee, gewoon mannen achter een grote pot bier. En niet alleen mannen. Nee, moeder de vrouw gaat gewoon mee. Hartstikke gezellig! Vlak bij Molenbeersel is ook een reconstructie van de Dodendraad. De elektrische draad, die de Duitsers in WOI aanlegden om de (Duitse) deserteurs te beletten naar het neutrale Nederland te vluchten. Tevens moest de draad smokkelaars en spionnen weren. Er stierven echter vele onschuldige burgers, die in die tijd (1915-1916) amper wisten wat elektriciteit was. Laat staan dat men wist dat een stroomstoot van zo’n 2000 volt dodelijk is. De smokkelaars en anderen werden echter bijna niet gestopt, omdat deze gewoon een plankenconstructie tussen de draad legden en zo tamelijk gemakkelijk deze dodelijke draad konden ontwijken. Met het plaatsen van deze zogenaamde passeursramen zochten zij de grens op, want het bleef een gevaarlijke onderneming. Op de Uffelseweg in Molenbeersel is die reconstructie van de draad te zien op slechts 16 kilometer van Horn. Met een mooi informatiebord. Gaat dat zien! En dan kun je ook nog even iets gaan nuttigen bij de Forellenvijver in Neeritter op drie minuten afstand. Deze week was ik ‘op restaurant’ in Maastricht. We vonden een mooie eetgelegenheid in Wijck vlakbij de brug over de Maas. Het lokaal noemt zich ‘Bouchon d’enface’, naar de traditionele eenvoudige restaurants, die alleen onder die naam in het Franse Lyon te vinden zijn. Mooi restaurant, goede bediening, prima keuken. Maar dat terzijde. Ik ben geen recensent. Of misschien toch. Een geluidsrecensent dan wel: een stel gasten kwam uit België, denk ik. Die gasten spraken namelijk Frans. Ondanks dat zij al iets meer op leeftijd waren dan ik, konden zij hun telefoon nog goed bedienen. Deze ging voortdurend over. De ringtoon had een geluidsvolume waar de Sjtasiefestasie jaloers op zou zijn. En de dame in het gezelschap sprak ook met luide stem tegen de telefoon. Haar soeur, want dit kon ik duidelijk verstaan, riep ook hard vanuit de telefoon terug. We dachten nog- dit is neet echt, woea is dae verborge camera?- Maar het was echt. Gelukkig maande de ober hen om rekening te houden met de andere gasten.”Hoezo, kunnen ze niet alles horen?” verwachtte ik als antwoord. Maar nee, ze gaven gehoor aan de ober. Met het fatsoen zoals we van de Belgen kennen. Zij zochten de grens niet op.
Goje zunjig en ein sjoean waek gewinstj!
Harrie, zunjig 19 jannewari 2025