Column week 10-2025

Kater

In Maasniel staat het beeld van een levensgrote kater die uit protest met z’n rug naar de stad gekeerd zit. Demonstratief. Neel blief Neel. Mooie symboliek in een bruisend dorp. Ik had een meisje uit Maasniel, Thea. Ik kwam dus met een kater thuis. Ze gaf helemaal niks om Carnaval, maar was toch een leuk meisje. Kennelijk kan dat. Gelukkig gaf ze om mij, en ik om haar. Na Vastelaovendj sluipen veel katers rond. Soms is het bier de  veroorzaker, veelal is het  treurnis omdat het voor een jaar afgelopen is. Had ik ook altijd. Liep dagenlang  met de ziel onder de arm uit weemoed over de voorbije heerlijke dagen waarin kameraadschap en verbondenheid centraal stonden. Melancholie, hartenpijn. Lekker is maar eine vinger langk. Een pilsje duur? Ook al is de beurs op Aswoensdag plat, van binnen ben je misschien een rijker mens na een paar heerlijke dagen. Het is weer afgelopen, het dansen en hossen, het joetse en jatse, de sjaele zeiver, dat unieke gevoel van saamhorigheid, de muziek, de liedjes, de aandacht en het plezier. Voor de rest van Nederland onbegrijpelijk, voor Limburgers zalig. Laef, Limburg, laef! Cultuur in optima forma. Waar maak je mee dat de pastoor en zijn adjudant in de optocht lopen, zichzelf de spiegel voorhoudend? Dat talloze vriendengroepen die in het vijfde seizoen actief zijn plezier beleven en dat uitstralen. Verbroedering in een wereld die dat meer dan ooit kan gebruiken. Wat was ik graag weer 19 jaar. Vrij en onbezorgd; en weten wat ik nu weet. Als er toen een Bachusclub was geweest, had ik er zeker bijgezeten. Het enthousiasme, dat plezier. Een heerlijke tijd. Onbekommerd en zorgeloos kunnen leven staat gelijk aan rijkdom. Het is jammer genoeg voorbij in een vloek en een zucht. Daarna is het afkicken. Tegenwoordig wordt Vastelaovendj anders gevierd dan in “onze” tijd. Maar wat is “onze tijd”? Ook toen vierden we het tot de laatste tel, de laatste druppel. Alles is anders en toch hetzelfde. Waar het echt om draait, het wezenlijke, blijft. Vastelaovendj gaat met de tijd mee en zo hoort dat. Voor dit jaar  is het klaar, aafgeloupe oêt, vaerdig. Pennningen ingeleverd, pekskes inne kast,klatergoud opgeborgen, vlagggen en bezems ingehaald. Vergaet neet te laeve, vergaet neet te lache. Wij vieren Vastelaovendj al jaren bescheiden. Anders, maar evengoed fijn. Kijken naar de Zoêpkoel en de Venlose Blauwe neuzen, nonnevotten, haringsalade, een pilsje, een likeurtje. Verwennerij. Genieten van de optocht. Meer heeft deze oud-Prins niet meer nodig. Fortuna won gelukkig weer eens en Agnes was jarig, de stemming was dus opperbest. Ook onze verjaardagen kunnen weer voor een jaar de kast in. Hopelijk mogen we ze er nog vaak uithalen. Waat vluug d’n tiêd! Als herinneringen goed zijn, is een kater best te hebben. Maar als hij wordt veroorzaakt door balorigheid en vandalisme zoals deze week op onze begraafplaats is het zinloos en verwerpelijk. Daar heb ík echt een grote kater van, en velen met mij. Die gaat zo een-twee-drie niet over.

Arno Walraven, 9 maart 2025