Column week 24-2025
Arno Walraven en Harrie Maessen. Twee echte Häörder mannen zullen op toerbeurt iedere week een column schrijven op deze website. Iets over de actualiteit in de wereld, in Horn. Iets over wat ze bezig houdt. Een frisse kijk in de toekomst of een grijze blik naar het verleden. Het kan allemaal voorbij komen. Ik geef ze hier de vrije hand om hun verhaal te doen en wens u veel leesplezier.
 |
| Arno Walraven |
Vaderdag
Mijn vader overleed toen ik op de hbs zat. Ik was veertien. Plotsklaps, zonder enige aankondiging. Daags tevoren was hij bij de cardioloog geweest die hem toevertrouwde: Alles is goed, over een jaar terugkomen. Als ik dat tegenwoordig mijn eigen hartspecialist hoor zeggen, neem ik dat dus met een grote korrel zout. De avond van mijn vaders overlijden herbeleef ik steeds vaker naarmate ik ouder word. We hadden, zoals bijna iedereen in Horn, de huisarts in Neer. Gebeld. Ik kom! Weer bellen. Ik kom! Talloze malen. Tevergeefs. Totdat mijn moeder zei: Fiets maar naar Bongers. Bongers was de nieuwe dokter in het dorp. Haasten, huilend op de fiets. Bongers kwam meteen, maar het was te laat. Hadden we hém maar gebeld, maar we waren niet zijn patiënt. Bovendien zou de huisarts er zó zijn, dachten we. Daags na de begrafenis begon de orde van de dag. Mijn moeder had haar handen vol aan haar verdriet. Ik moest naar school. Slechts één docent gaf me een hand, de scheikundeleraar. Sinds die dag ging ik graag naar zijn lessen al snapte ik weinig van wat hij vertelde. Ik miste mijn vader. Op school was geen enkele aandacht voor mijn verdriet. Toen een docent me een reprimande gaf en zei: Als het niet afgelopen is, bel ik je vader, antwoordde ik dat ik geen vader had. Iederéén heeft een vader! riep de man, je kunt vertrekken. Pure onmacht natuurlijk. Gelukkig kan zoiets tegenwoordig niet meer. Zelf ben ik nooit vader geworden. Wel had ik een schoonvader. Een fijne zelfs, maar dat is niet hetzelfde als je eigen pa. Mijn vader had kantoor aan huis, was er altijd. In mijn herinnering is hij een zorgzame, humoristische man, die met weinig tevreden was. Een borreltje, een sigaartje. Wat zou ik graag een doos Elisabeth Bas of Derk de Vries voor hem kopen voor vaderdag al besef ik dat dat voor zijn hart desastreus zou zijn. Toch had hij een gouden hart. Ik ken hem niet anders dan in een kostuum met stropdas, hooguit een keer een vest. Mijn moeder was de gangmaker in huis. Met haar trokken we eropuit. Uitstapjes, winkelen, zwemmen in het damesbad van de Heelderpeel, prikkeldraad dwars door het water. Mijn vader was het liefste thuis. Met hem ben ik eens naar ’t Vènke gaan zwemmen, lang voordat dat een homo-ontmoetingsplaats werd. Hij zwom zelf niet, kon het volgens mij niet eens. Apart dat ik zo diep in mijn -bekraste- ziel laat kijken waar ik anders meer van een afstand reflecteer op zaken. Tieneke zou dit zeker fijn hebben gevonden. Ze reageerde altijd positief op mijn columns. Daar kan geen vaderdag tegenop. Geheel onverwacht is ze tijdens haar vakantie op Corfu overleden. Ik heb Corfu pas nog zien liggen vanuit Albanië. Het eiland zag er zo idyllisch en vredig uit. Voor haar laatste reis zijn geen koffers nodig. Haar bagage is gearriveerd. Rust zacht, Tieneke, dankjewel. Heb een goeie reis en doe veel groeten aan mijn vader.
Arno Walraven, Vaderdag 2025