Column week 38-2023.

Lotgenoten.

Vaak-verliezende-voetbalsupporters, bier-drinkende-bierbuikdanseressen, kort-door-de-bocht-gaande-autocoureurs, mensen-met-lange tenen-en-te-kleine-schoenen, waardeloze-waarzeggers, bruin-gebakken-bakkers, los-geslagen-slagers, opschepperige-schoonmoeders, te-veel-en-te-vaak-opscheppende-schoonzoons, op-de-tocht-staande-vrijers, roodharige-blondines, Staatslotgenoten, niet-van-een-staatslot-genoten-genieters, hoogdravende-laag-bij-de-gronders, te-laat-thuiskomende-Almabtriebelingen, onkruid-wiedende-ambtenaren (komen niet voor in Leudal), verkeerde-rijksweg-bestraters (komen wel voor in Leudal) en ook nog stuurloos-stichtende-Postkoets-bestuurders.

Voor al deze zielsverwanten bestaat wel één of ander clubje, vereniging, Facebookgroep, inloophuis of praatgroep. Ook zijn er telefonische hulplijnen beschikbaar voor hardhorende-hijgers, stamelende-stotteraars, stotterende-stamelaars, studenten-met-belangst, behulpzame-betweters, toonloze- tenoren, stemloze-sopranen en humeurige-humoristen. Dan heb je nog reality-tv-programma’s waarin tandeloze-tandartsen en bijtgrage-gebit-bezitters zich vastbijten. En niet te vergeten Het Verleidingseiland, waar te-corpulente-columnisten constant aan te zwaarlijvige kost worden blootgesteld.
Ja, in Nederland komt iedereen aan zijn trekken.
Heb je echt iets meegemaakt, dan zijn er lotgenoten, mensen die hetzelfde of iets soortgelijks mee hebben gemaakt als jij. Mensen in zo’n groep voelen elkaar gemakkelijker aan, ze begrijpen elkaar, voelen hetzelfde, dezelfde pijn, hetzelfde verdriet.
Zo ben ik terecht gekomen bij een groep mensen, lotgenoten, die allemaal hun partner verloren hebben.
De man van T. is een aantal jaren geleden overleden. Zij vroeg of ik een keer mee wilde gaan naar een wandeling van de groep. T. ondervond veel steun aan deze mensen, deze lotgenoten.
Ach ja, een keertje kijken kan geen kwaad, toch?
Nou, het was een ramp:
Bij de verzamelplaats zaten zo’n 30 mensen: Hoor ik bij dit “ zielige zooitje?”
Ik wilde me het liefst omdraaien en thuis achter gesloten gordijnen met een zak chips voor de tv gaan zitten. Maar ja, ik zat bij T. in de auto, er was geen weg terug…
Ik ging maar ergens aan een tafel zitten en de vrouw naast me fluisterde in mijn oor: “versjrikkelik zonne iërste kieër, worre?”
Het ijs was gebroken en ik voelde me thuis; ik werd en word gehoord, ik kan mijn verhaal doen of niet (als ik t niet wil), je kijkt mensen aan die je nooit ontmoet hebt en toch begrijp je elkaar.
Het is echt geen zielig zooitje; het zijn wel mensen, die allemaal hetzelfde litteken dragen en bij iedereen, of je pas kort of al jaren je partner verloren hebt, speelt dat litteken om de zoveel tijd op.
Bij de een vaker en heftiger, dan bij de ander. Iedereen werkt hard om zijn/ haar leven weer op gang, weer op orde te krijgen, een nieuwe balans te vinden. En daarbij doet een luisterend oor wonderen.
Kortom: ik prijs me gelukkig, om bij dit zielige zooitje te mogen horen (ik wou, dat ik er niet bij hoorde, dat moge duidelijk zijn).

Aan de ene kant is het verschrikkelijk, dat er zoveel mensen zijn, die pijn meedragen, aan de andere kant is het fijn om te weten, dat je niet de enige bent.
Een luisterend oor doet wonderen.
In jouw omgeving zijn veel mensen alleen, je kent vast wel iemand.
Loop daar eens binnen, een luisterend oor doet wonderen.
Een luisterend oor doet wonderen, echt.

Harrie